Bij het genre van deze muziek heb ik ingevuld World maar wel met een vraagteken want de muziek van dit gezelschap valt nauwelijks te omschrijven, je hoort Oosterse klanken, klezmerachtige geluiden dan weer gaat het richting country, kortom er valt geen stempel op te drukken. Het best kun je de muziek omschrijven als filmmuziek zonder filmbeelden. Het inmiddels 5-koppige gezelschap werd in 1994 opgericht door gitarist Xavier Demeric en pianist/accordeonist Jean-Stephane Brosse. Nadat ze elkaar hadden ontmoet toen hun wegen zich kruisten, besloten ze een akoestische band op te richten die de energie van de rock combineerde met de invloed van de Oost-Europese folklore.

Als trio speelde L’Attirail een mix van Balkan en chansons in de café’s van Parijs, tenslotte groeide ze uit tot een quintet, ze spelen per jaar zo’n 300 concerten in Frankrijk en zijn ook regelmatig te horen in Duitsland, België en Zwitserland. Op hun eerste album “Musiques des prefectures Autonome”uit 1996 legden ze een muzikaal verhaal neer van trans Europese muziek en allerlei grappenmakerij en dat is tot op heden niet veranderd. Je kunt hun muziek het beste omschrijven als een muzikale roadmovie, het maken van filmmuziek is trouwens ook een serieuze bezigheid van L’Attirail, dat het best vertaald kan worden met spullen,handeltje, boel of iets insgelijks. Dit is inmiddels hun dertiende album (!) en ik denk dat deze band live ontzettend goed tot zijn recht komt, maar in Nederland, waar normaliter het grootste gedeelte op vakantie gaat in Frankrijk, zijn ze volstrekt onbekend en dat is niet vreemd want de gemiddelde Nederlander spreekt nauwelijks verstaanbaar Frans, laat staan het verstaan, het enige moment dat er op de Nederlandse radio aan Franse muziek wordt gedaan is tijdens de Tour en ook dan is het van alle 13 goed.

Op enkele nummers is er iemand vocaal aanwezig en dat zorgt toch voor een auditieve stimulans, want hoe heerlijk in het oor liggend en perfect uitgevoerd hun muziek ook is, het blijft toch een soort muzikaal behang weliswaar van superieure kwaliteit maar de spanning die mijn inziens toch altijd aanwezig moet zijn in de muziek ontbreekt hier, er wordt nooit gewerkt naar een apotheose , de muziek kabbelt niet voort, nee daarvoor is de kwaliteit te groot maar waar blijft de muzikale zeggingskracht ? Met een goede vocalist(e) en meer toegespitst op afgeronde composities zou de muziek wel aan kracht winnen, maar ik denk niet dat hun streven daarin ligt. Mijn idee is dat deze band vooral live een groot feest zal zijn, maar dat zit er helaas voorlopig niet in.

Bezetting : Hocine Boukella (zang), Chadi Chouman (gitaar, banjo, bouzouki), Xavier Demerliac (gitaar, bas, banjo, trombone), Eric Laboulle (drums), Alexandre Michel (klarinet, fluiten,monochord), Clément Robin (accordeon, piano), Xavier Milhou (contrabas), Sébastien Palis (piano), Florence Hennequin ( cello) en op diverse nummers is ook vocaal het fenomeen Sidi Bémol aanwezig ,leider van de Algereinse groep Cheick Sidi Bémol, in welke nummers wordt niet duidelijk gemaakt. Dat is dan ook de enige kritiek op de informatie en vormgeving, de digipacks zijn voortreffelijk uitgevoerd met schitterende afbeeldingen en dat geldt voor al hun cd’s.

Jan van Leersum.